Lay on the grass beside me, crystal eyes

Er was een tijd toen wij van The Scraps zelf op het gras lagen. Tijd was zéér relatief, bijna eindeloos. Wij keken naar de wolken en zagen daarin dan de contouren van Frankrijk, of China wanneer het écht niet op Frankrijk geleek. De Filippijnen, als het veel kleine wolkjes waren. Wij dromen nu van een tijd toen wij nog dagdroomden. Wij kunnen daar niet terug naartoe maar doen toch een poging door muziek te spelen van toen.

Kristallen ogen waren toen nergens te bekennen, en maar goed ook. Hadden wij toen de toekomst kunnen lezen dan zouden we wellicht minder onbekommerd genoten hebben van gewoon languit in het gras te liggen

Skintight jeans lying on the green

Of onze jeans toen dicht op de huid plakten of net wijd om de benen slobberden, dat weten we niet zo goed meer. Wél dat het kon jeuken, zo in het gras liggen. Naar het schijnt is er een verband tussen jeuk en hooikoorts. We durfden al eens een grassprietje opeten. Dat was noch voorgreschreven noch verboden. Geen echte guilty pleasure dus, eerder een onschuldig kauwen terwijl de ogen probeerden te wennen aan het straffe zonlicht, wanneer dat van achter Frankrijk te voorschijn kwam.

And it’s time you know, that maybe I should go

Dat luilekkeren hield meestal op wanneer het etenstijd was, of omdat we misschien toch iéts van de eindigheid vermoedden. Het geduld van de leraar Frans bijvoorbeeld, was zeer zeker eindig. Een “correction du devoir” was een vast onderdeel van de les. De verordening tot “deuxième correction” werd met geheven wenkbrauwen gegeven. Toen een “troisième correction” zich opdrong, was er ontploffingsgevaar. Even dachten wij hem milder te stemmen door te vertellen hoe la douce France toch telkens aan de hemel verscheen, maar uiteindelijk hebben we toch maar de cedille onder de c gezet, kwestie van onze façade te redden.